در پایتخت فراموشی

آبروی خاک، تو آخرین چریک زمین بودی، پیام خلاصه‌ی خاک به خداوند، اشاره‌ی زمین به کهکشان‌های دوردست، حالا هر شب از اعماق آسمان ستاره‌ای نورانی نگران روستایی کوچک در دره‌ای دورافتاده است، حالا هر شب در دهان آسمان پرستاره‌ی افغانستان تویی که سرزمینت را به نام کوچک صدا میزنی، تویی که دست به گونه‌های جنگلک می‌سایی و غصه‌ می‌خوری برای ناکامان کشورت. آمرصاحب این دره‌ها قد بلند تو را از یاد نخواهند برد و این آسمان عطر نگاه امیدوارت را بر هلکوپترهای جنگی، این مردم تو را از یاد نمی‌برند وقتی هر شب در آسمانشان می‌تابی و نگران این خاکی بر بلندای آسمان.

اعترافات شهر خدا

شبه‌جزیره عربستان، را نمی‌دانم باید به غروب‌های مدینه‌اش شناخت یا به دلارهای نفتی‌اش، نمی‌دانم باید به لحظاتی غریب در جوار ستون توبه شناخت و یا برج ساعتی که قلب آسمان را خراشیده است. نمی‌دانم باید به لذت آهسته گریستن در کنار بقیع زمانی‌که نسیم صحرا نوازشت می‌کند شناخت یا به خوی وحشی وهابیانی که گویی میراث پدری‌شان را طلب می‌کنند و نمی‌دانم باید به عظمت بندگی در طواف کعبه شناخت یا حقارت شهوت‌رانی امرای آن. این سرزمین عجیب تضادها را در دل خود جای داده است. تضادهایی که از چشم سید مجید حسینی هم دور نمانده است. اعترافات شهر خدا، سفرنامه‌ای است که از هم از سرزمین وحی برای شما روایت می‌کند هم از شهر پیامبر(ص) و هم از پایتخت سعودی‌ها!!!

نورالدین پسر ایران

یا کلام من از بیان و توصیف نورالدین عاجز است یا این توصیف در قالب کلام نمی‌گنجد، من نمی‌دانم نورالدین کیست ؟ ولی خوب می‌دانم که نورالدین نه کلکسیون تیر و ترکش است، نه کارناوال درد و رنج، نه نجات سرباز رایان است و نه از کرخه تا راین، نورالدین یک رزمنده است، یکی از هزار هزار رزمنده که رفتند و شجاعانه جنگیدند. نورالدین را نه می‌توان در آن لحظه شناخت که برادرش در مقابل چشمانش شهید شد، نه در آن هنگام که آتش پشت توپ پیکر سوخته‌اش را با سنگ و شن و خاک وخون عجین کرد، او را نه می‌توان آن گاه شناخت که بهترین دوستانش در برابرش جان دادند نه آن گاه که در اعماق آب های سرد فک هایش قفل می‌شد. تنها یک راه برای شناختن این مرد وجود دارد، کافی است که در چهره‌ی امامش خیره شوی، آن زمانی که احساس کردی سراسر وجودت برای آن بزرگ مرد می‌تپد، درست در همان زمان نورالدین را شناخته‌ای.